Hipoglikemia lub niedocukrzenie jest chorobą mającą wiele objawów, która w Niemczech jest jeszcze niemal nieznana i w efekcie praktycznie nieleczona. W Stanach Zjednoczonych cierpi na nią około 12 milionów ludzi, a w Niemczech kilka milionów.
Co się dzieje po spożyciu cukru
Lekkostrawny cukier pochodzący z ciast, czekolady, białego chleba, lodów itp. natychmiast przenika do krwiobiegu i podwyższa swój poziom we krwi. Pojawia się „szok cukrowy”. Aby poziom cukru we krwi ponownie się unormował, trzustka musi wyprodukować insulinę i wprowadzić ją do krwi. W przypadku niedocukrzenia trzustka produkuje za dużo insuliny, a nadnercza wzmagają produkcję kortyzony i adrenaliny, aby obniżyć podwyższony poziom cukru we krwi lub uaktywnić rezerwy glukozy.
W normalnych warunkach insulina transportuje dostarczony z pożywieniem cukier z krwi do komórek. Dodatkowo kontroluje jego poziom i zapobiega zbyt szybkiemu spadkowi po posiłku. Nieprawidłowe nawyki żywieniowe jakie ma większość ludzi – za słodko, za mało żucia, zbyt obfite posiłki, doprowadzają do zaburzenia tego automatycznego procesu. Poziom cukru we krwi spada zbyt szybko poniżej normy.
Mechanizm normalizujący poziom cukru we krwi nie działa jednak u ludzi, którzy cierpią na hipoglikemię. W przeciwieństwie do diabetyków mają o wiele za niski poziom cukru we krwi. Mówi się o „niedocukrzeniu”. Łatwo rozpuszczalne, „sztuczne” węglowodany, które nie występują w pożywieniu naturalnym, przeciążają mechanizm regulacyjny w organizmie. Zbyt niski poziom cukru we krwi jest jednak niebezpieczny dla organizmu i dlatego sygnalizuje on to atakiem wilczego głodu. W przypadku spadku poziomu glukozy we krwi poniżej 40 mg na 100 ml, wskutek ostrego braku energii dla neuronów, można zapaść w śpiączkę i doprowadzić do śmierci.
Zobacz, jak wykluczyć cukier z diety. Poznaj książkę Zastąp cukier. Cztery słodkie kroki do zdrowia.
Barbara Simonsohn
Stewia – niebiańsko słodka i zdrowa alternatywa dla cukru
Z tej książki dowiesz się wiele na temat stewii i produktów, jakie są z niej wytwarzane, a także poznasz sposoby jej wykorzystania. Nauczysz się również hodować tę przydatną roślinę we własnym mieszkaniu. Przytaczając badania naukowe, Autorka rozprawia się także z mitami dotyczącymi dobroczynnego działania brązowego cukru i sztucznych słodzików.
Hipoglikemia – czym grozi niedocukrzenie?
Człowiek cierpiący na niedocukrzenie, instynktownie spożywa więcej produktów żywnościowych zawierających cukier, przez co tylko pogarsza sprawę. Sięganie po produkty słodzone słodzikami wyzwala w organizmie sygnał do produkcji insuliny, ponieważ oczekuje on dostawy cukru. Jeśli pożywienie nie zawiera cukru, jego poziom we krwi spada. Groźna „huśtawka cukrowa” zaczyna się na nowo.
Niedocukrzenie może prowadzić do problemów w szkole, rodzinnych oraz zawodowych. Helmut Wandmaker w swoim artykule „Der Zuckerrausch. Unterzuckerung, die Epidemie des 20. Jahrhunderts” („Gorączka cukrowa. Niedocukrzenie, plaga XX wieku”.)127 czyni niedocukrzenie chorobą odpowiedzialną za większą część przypadków depresji, bólów głowy i stanów wyczerpania. Ludzie, którzy cierpią na depresję, często mają niedostateczny metabolizm glukozy i niedocukrzenie. Czasem wystarczy jedynie, żeby takie osoby zaczęły spożywać złożone węglowodany, zawarte w owocach, warzywach lub produktach pełnoziarnistych i ich depresja znika!
Niedocukrzenie może też prowadzić do pojawienia się takich objawów jak nerwowość, krótkie stany zamroczenia, agresywność, bóle głowy, stany lękowe, mdłości, zimny pot, kołatania serca, migrena, splątanie psychiczne, epilepsja, wyczerpanie, zawroty głowy, nadaktywność, uczucie osłabienia, zaburzenia snu, stany osłabienia, pobudzenie oraz zaburzenia trawienia. Za tym często idą problemy w szkole i w pracy. Wreszcie, mogą pojawić się zaburzenia koncentracji lub zaniki pamięci. Napisałam o tym wyczerpująco w książce „Hyperaktivität – warum Ritalin keine Lösung ist. Gesunde Strategien, die wirklich helfen” („Nadaktywność. Dlaczego Ritalina nie jest wyjściem. Zdrowe strategie, które pomagają”) – wyd. Goldmann.
Jeżeli w sytuacji niedocukrzenia nie ma dostawy cukru, nadnercza uwalniają do krwi adrenalinę i noradrenalinę. Są to hormony, które uaktywniają rezerwy glukozy. Z czasem, wskutek tego stałego pobudzania nadnerczy, gruczoły wydzielające adrenalinę wyczerpują się.
Także picie kawy wywołuje niedocukrzenie, ponieważ kawa wymusza na nadnerczach wyrzut adrenaliny. Ten hormon stresu zmusza wątrobę do uwolnienia do krwiobiegu glikogenu, a więc zmagazynowanego cukru. Wszystkie gruczoły dokrewne są w stanie ciągłego pobudzenia. Z tego powodu hipoglikemia jest zwana „chorobą stresową”. Po tym „kopnięciu” znów dochodzi do gwałtownego spadku poziomu cukru we krwi, co pociąga za sobą kolejny wyrzut hormonów.
Na dłuższą metę kawa ma niszczycielski wpływ na nasz system nerwowy. Powstawaniu niedocukrzenia sprzyja też herbata, alkohol, papierosy i kakao. Według słów Wandmakera „Godziny z kawą i ciastem są trującymi minutami dla serca i układu krążenia!” Wandmaker uważa, że w przypadku objawów takich jak: nerwowość, wyczerpanie, splątanie, zawroty głowy, dreszcze, omdlenie, osłabienie, depresje, bóle głowy i wrażliwość na głośne dźwięki, 90% winy ponosi niedocukrzenie. W przypadku bezsenności, lękliwości, zaników pamięci, senności, zaburzeń w trawieniu, przyspieszonego tętna, bólów mięśni, uczucia głuchoty, niezdecydowania i swędzenia powiek, hipoglikemia jest winna w zakresie od 60% do 80% przypadków.
Zaś w połowie przypadków, według Wandmakera, niedocukrzenie jest przyczyną takich objawów jak: splątanie, swędzenie na ciele, alergie, astma, spadek libido, zachowanie aspołeczne, krzyczenie bez powodu, zaburzenie koncentracji, mgła przed oczami i drganie mięśni nóg.
Kolejne możliwe objawy to wilczy głód, nerwica serca, drżenie mięśni, impotencja, sucha i ścierpnięta skóra, jąkanie się, koszmary senne, alkoholizm, częste ziewanie, fobie, zaburzenia pracy tarczycy i wypryski skórne. W Stanach Zjednoczonych wydano dużo książek dotyczących hipoglikemii. Dla Niemców skala zagrożeń, jakie ta choroba niesie ze sobą wciąż jest nieznana.
Więcej o zdrowiu czytaj w książce Stewia Barbary Simonsohn.
Autor: Barbara Simonsohn
