Złoto, które rośnie na drzewach – prawda czy fantazja?

Czy słyszeliście już może o tym, że złoto rośnie na drzewach? Jeśli nie, to macie właśnie okazję poznać kolejny z cudów natury. Opisane zjawisko zostało odkryte przez australijskich naukowców , którzy udowodnili, że drzewa eukaliptusowe oraz akacjowe wchłaniają cząsteczki złota wraz z wodą z ziemi, a wytworzone złoto magazynują z kolei w liściach lub w korze. 

Skąd w drzewach bierze się złoto?

Wprawdzie ten fenomen był znany naukowcom już wcześniej, jednak badacze byli najpierw przekonani o tym, że to na wskutek działania wiatru niektóre z liści tych drzew zostały pokryte cienką warstwą złota. Tymczasem, naukowcy przeprowadzając w 2013 roku jeszcze dokładniejsze obserwacje obydwu drzew, doszli do nowych wniosków. A mianowicie, według wyników ich badań okazało się, że te głęboko zakorzenione drzewa (długość ich korzeni w ziemi może sięgać nawet do 40 metrów) „wypijają” wodę wraz z jej zawartością pod postacią rozpuszczonego w niej złota. A ponieważ przypuszcza się, że ten surowiec – nawet w małych ilościach – jest toksyczny dla drzew, one „broniąc się” przed jego działaniem, przechowują go w korze, gałęziach oraz w liściach. Dzięki takiej taktyce drzewa mogą później łatwiej pozbyć się zgromadzonego złota.

Eukaliptus – źródło złota?

Zanim jednak naukowcy jednoznacznie stwierdzili, że będą one mogły „zmierzyć się” ze złotem, musieli najpierw ustalić, czy obserwowane drzewa na pewno zawierają w sobie ukryte złoża złota. Tak więc badacze – celem upewnienia się, czy na liściach drzew znajduje się jakikolwiek złoty „kurz”, pobrali próbkę z wybranych partii drzewa eukaliptusowego. Po jej dokładnej analizie okazało się, że zawarte w eukaliptusie złoto występuje w nim w tak małym stężeniu, że naukowcy nawet go nie wyeksploatowali. Mimo wszystko badacze zdecydowali się jeszcze raz przebadać próbkę poddając ją naświetlaniu promieniami rentgenowskimi. Przeprowadzony eksperyment wykazał z kolei, że w liściach eukaliptusa znajduje się mnóstwo cząsteczek złota, ale ich wielkość nie przekraczała nawet około 8 mikrometrów (jeden mikrometr odpowiada wartości jednej milionowej jednego metra).
A zatem, prywatni poszukiwacze złota powinni raczej poszukać sobie innego sposobu jego pozyskiwania. Po pierwsze, maleńkie cząsteczki złota zawartego w drzewie eukaliptusowym nie są widoczne na pierwszy rzut oka. A po drugie, ilości złota zebranego z drzewa eukaliptusowego są wyjątkowo niewielkie. Doktor Melvyn Lintern z australijskiego ośrodka badawczego CSIRO wyciąga dodatkowo następujący wniosek: „według moich obliczeń, aby uzyskać złoto potrzebne do wyprodukowania jednej obrączki, należałoby je zebrać aż z około 500 drzew”.

Wypróbuj pozytywne właściwości złota dla organizmu, korzystając z preparatów z nanozłotem.

Raj dla poszukiwaczy metali szlachetnych?

Poszukując nowych żył złota, nie należy robić tego wspinając się na sam szczyt drzewa. O wiele bardziej opłaca się wypatrywać złota doszukując się jego złóż na ziemi. Jeżeli wyniki badań mogą w tym przypadku jakoś pomóc, warto wspomnieć również o tym, że według naukowców istnieją jeszcze niewykryte jak dotąd złoża złota. Doktor Lintern twierdzi, że „na podstawie zaobserwowania zawartości złota w liściach drzew można przypuścić, że te nieodkryte złoża złota znajdują się konkretnie pod naszymi stopami. Co więcej, niektóre z przeprowadzonych przez nas badań wykazały, że te złoża są ulokowane na głębokości nawet do około 30 metrów pod powierzchnią ziemi. Taki wymiar odpowiadałby zatem wysokości dziesięciopiętrowego budynku”. Lintern dopowiada również, że „odwierty ziemne byłyby wprawdzie w tym przypadku bardzo pożyteczne, jednak koszty ich realizacji wyjątkowo wysokie. Z kolei analiza wegetacji drzew pozwoliłaby na obniżenie kosztów eksploracji obserwowanych terenów, w efekcie czego przedsiębiorstwo nie tylko mogłoby wykorzystać przeznaczone w tym celu pieniądze na inne inwestycje, lecz także przyczyniłoby się do większej ochrony środowiska”.

Więcej o złocie oraz jego uzdrawiającym wpływie na organizm znaleźć można w książce „Złoto koloidalne” autorstwa B. Hamann.