Czy wiesz, jakie pozytywne korzyści niesie ze sobą akt przebaczania?

Ile razy znaleźliśmy się w takiej sytuacji, że potrzebowaliśmy przebaczenia z czyjejś strony lub sami komuś wybaczaliśmy? Z pewnością wiele. Nie zawsze przychodziło nam to z łatwością, a głęboko w sobie chowaliśmy gniew i żal z powodu wyrządzonej krzywdy. Ale czy nie lepiej poczuliśmy się przebaczając winy swojemu wrogowi? Oczywiście, że tak, bo dzięki temu wyzwalają się ogromne pokłady pozytywnych emocji, następuje przypływ życzliwości oraz empatii. A co najważniejsze, przestajemy tkwić w zamkniętym kręgu negatywnych emocji, obwiniania się i wzajemnych pretensji, co uzdrawia nie tylko naszą duszę, ale i ciało.

Przebacz i odzyskaj zdrowie i pogodę ducha

Zadanie: opanowanie sztuki przebaczenia.

Teoria:
Przebaczenie to jeden z aspektów miłości do siebie i innych. Badania naukowe wykazały, że ludzie, którzy przebaczają i przyjmują przeba­czenie, są zdrowsi psychicznie od tych, którzy tego nie potrafią. Psy­cholog Susan Nolen-Hoeksema odkryła, że nieustanne roztrząsanie jednej sprawy, podsycanie w sobie urazy lub bezradności, jest istot­nym powodem niezadowolenia i złego stanu psychicznego. Kiedy rozmyślamy nad swoją krzywdą, ogarnia nas przygnębienie, obniża się poczucie własnej wartości, tracimy wolę działania i postrzegamy siebie jako bezsilne ofiary. Bezwiednie samych siebie nakłaniamy do krążenia w kieracie pretensji i wciąż na nowo przeżywamy wyrządzo­ną nam krzywdę, a nawet ją wyolbrzymiamy. Przebaczenie uwalnia nas z tej ponurej pułapki, pozwala ruszyć dalej, odzyskać zdrowie i pogodę ducha. Przebaczając, wywołujemy przypływ życzliwości i empatii w naszym otoczeniu. Przebaczenie rozładowuje agresję prze­ciwnika i nieraz zapobiega jego dalszym atakom.

Każdy zasługuje na wybaczenie

Pamiętaj: w rzeczywistości to nie ten, któremu się wybacza, ale ten, który wybacza, najwięcej na tym korzysta. Niechęć do wyba­czenia często wynika z błędnego przekonania, że inni nie „zasłu­gują” na nie. Przebaczając, zważamy na wartość duchową zarówno każdego człowieka, jak i jego życia. Dzięki temu szerzej pojmujemy moralność, prawa uniwersalne, np. prawo każdego człowieka do szacunku i sprawiedliwości bez względu na przykre i niepożądane zdarzenia, które czasem może powodować. Respektowanie tych praw jest dążeniem do miłości w jej najczystszej postaci, bezinte­resownej, nieoczekującej niczego w zamian. Wówczas wznosimy się ponad konkretne ludzkie cechy i doświadczenia. Przebaczenie jest procesem, który czerpiąc z zasobów naszego umysłu, pogłębia świadomość i uczy akceptować rzeczywistość. Zmienia postawę wobec nas samych i innych, pomaga wyzbyć się rozpaczy, złości, nienawiści, a napełnić się nadzieją, pokojem i miłością. Przeba­czając, zaczynamy na nowo akceptować i kochać swoje życie.

Zmień swoje intencje – przestań chować w sobie żal, ból i gniew

Główna teza: sednem przebaczenia jest pozytywna zmiana na­szych intencji, opinii i uczuć do tych, którzy potraktowali nas niesprawiedliwie.

Przebaczyć nie znaczy zapomnieć. Możemy być przekonani, że oczeku­je się od nas, byśmy „puścili w niepamięć” wyrządzone nam krzywdy. Ale to zupełnie nie o to chodzi. Przebaczyć to przede wszystkim po­godzić się z tym, co zaszło, to włączyć trudne doświadczenia w naszą osobistą historię, zaakceptować ją w całości i żyć dalej. Stąd przeba­czając, wcale nie zapominamy, że źle nas potraktowano. Jednak już więcej nie odgrywamy roli ofiary, nie trzymamy w sobie bólu, gnie­wu, żalu i pretensji wobec sprawcy, nie tkwimy w przeszłości, lecz żyjemy chwilą obecną, a także z ufnością patrzymy w przyszłość.
Przebaczyć nie znaczy zwolnić winowajcę z odpowiedzialności. Odpuszczając winy, nadal nie popieramy niewłaściwego po­stępowania, oceniamy je krytycznie, nie zaprzeczamy, że owa niesprawiedliwość miała miejsce w naszym życiu oraz robimy wszystko, żeby się więcej nie powtórzyła.
Przebaczyć nie znaczy pojednać się z winowajcą. Nie bierzemy za niego, a także za jego zachowanie, odpowiedzialności. Dlate­go nie oczekujemy, że zmieni się i będzie żałował popełnionych czynów. Spotkanie z kimś, kto sprawił nam ból, często może nas narazić na ryzyko ponownego przykrego doznania z jego strony.
Zatem kiedy przebaczamy, nie szukamy na siłę kontaktu z na­szym przeciwnikiem, lecz skupiamy się przede wszystkim na tym, by uwolnić samego siebie. W ten sposób tworzymy w sobie wolną przestrzeń na pozytywne doświadczenia i emocje. Jak powiedzia­ła teolog Jutta Burggraf: „tylko w przebaczeniu przychodzi nowe życie”, które nierzadko otrzymuje w darze także nasz przeciwnik, gdyż nagle przestaje być agresywny i rezygnuje z dalszych ataków.
Przebaczyć znaczy przemienić swoją słabość w siłę. Niełatwo jest zapanować nad emocjami, by ciągle nie powracać do przy­krych wspomnień, nie rozdrapywać ran i nie przeżywać wciąż na nowo doznanej krzywdy. Ale jeszcze trudniejsza jest całkowita rezygnacja z chęci odwetu, podjęcie próby zrozumienia tej dru­giej osoby oraz zdobycie się na gest wielkoduszności, by mimo tego, co nam zrobiła, móc życzyć jej wszystkiego, co najlepsze. Jeżeli uda nam się wykształcić w sobie taką postawę, stanie się ona prawdziwą cnotą, która będzie świadczyć nie o słabości, lecz o wartości i sile naszego charakteru.
Przebaczenie to akt wolnej woli, a nie moralny obowiązek. Uda­wane przebaczenie spycha potężne emocje do podświadomości, a więc nie przynosi ulgi od gniewu i urazy. Prawdziwe przeba­czenie nie może być narzucone z zewnątrz i świadczy o sile tego, kto przebacza. Przebaczyć znaczy podjąć decyzję o przebaczeniu. Przysługuje nam prawo do przebaczenia, do wyzbycia się żalu i cierpienia, nienawiści i urazy, do uwolnienia się od negatyw­nych emocji żywionych przez całe lata do kogoś, kto nas zranił.

Sentencja:
„Przebaczenie jest w rzeczywistości
aktem miłości do samego siebie”.
Colin Sisson

Autor: Tatiana Jewsiejewa

Więcej na temat sztuki przebaczania i radzenia sobie z emocjami można znaleźć w książce Tatiany Jewsiejewej Detoks umysłu. Jak przebaczyć sobie i innym, pozbyć się negatywnych emocji i żyć pełnią życia.