Najważniejszym „narzędziem” w pracy radiestety jest on sam. Jego podświadomość wysyła sygnały, które odczytywane są za pomocą różdżki lub wahadła. Aby skutecznie pracować z wahadłem, trzeba wybrać dla siebie odpowiedni sprzęt i postępować według określonych reguł.
Radiestezja daje możliwość określenia wpływu otoczenia i przedmiotów na nasze zdrowie. Np. możemy odczuwać wiele dolegliwości, jeżeli znajdujemy się lub mieszkamy w pobliżu żył wodnych, a czuć przypływ pozytywnej energii, gdy przebywamy w okolicy miejsc mocy takich jak np. czakram wawelski. Różdżkarstwo i wahadlarstwo wymagają intensywnej pracy z podświadomością. Opanowanie techniki posługiwania się wahadłem wiąże się z obudzeniem zdolności do odczuwania i badania świata niewidzialnych energii wokół nas, o czym piszemy poniżej. O pracy z różdżką możesz przeczytać w naszym artykule – Różdżka – jak wybrać odpowiednie narzędzie do pracy radiestety?
Czym jest praca z wahadłem?
Ważne jest, aby od początku naszych kontaktów z praktyką radiestezyjną zdać sobie sprawę, iż najważniejszy w badaniach radiestezyjnych jest sam człowiek. To on właśnie spełnia rolę „urządzenia pomiarowego”, odbierającego różnego rodzaju promieniowania. Różdżka i wahadło pełnią tylko rolę wskaźników umożliwiających odczyt docierających do nas sygnałów. Zarówno do podświadomości człowieka, jak i sfery nadświadomości, dochodzi wiele informacji, które nie trafiają do sfery świadomej. Zakres odbieranej przez nas rzeczywistości może zostać znacznie poszerzony przez uświadomienie sobie tych sygnałów za pomocą metod radiestezyjnych. Najważniejsze jest odpowiednie zakodowanie sobie sposobu uświadamiania odbieranych informacji, czyli umówienie się z własną podświadomością lub nadświadomością. Najlepszymi radiestetami są właśnie ludzie, którzy posiadają dobry dostęp do swojej pod- i nadświadomości. Radiesteta nastawia się przede wszystkim na odebranie (jeśli się pojawią) określonych sygnałów oraz ustala, w którą stronę i w jakiej skali ma obracać się wahadło i co będzie oznaczała taka reakcja. Nie jest więc tak, że przyrząd potrafi reagować sam. Obroty wahadła, powodowane są mimowolnymi drganiami ręki.
Fale elektromagnetyczne emitowane są przez wszystkie obiekty (martwą i żywą naturę) mające temperaturę powyżej zera bezwzględnego (–2730 C). Wykorzystując to zjawisko zbudowano na potrzeby wojska tzw. radar pasywny. Tak więc radiesteci posiadają podobne właściwości do radaru pasywnego, polegające na selektywnym odbiorze wysyłanego promieniowania. Dzięki tej właściwości możliwe są zarówno poszukiwania geologiczne (ujęcia wodne, złoża minerałów), jak też odnajdywanie zaginionych osób i przedmiotów.
Warunki do pracy radiestezyjnej
Do ćwiczeń z wahadłem musisz znaleźć spokojne miejsce. W czasie tych ćwiczeń przyjmij wygodną postawę, plecy wyprostuj, bez względu na to czy stoisz, siedzisz, czy przeprowadzasz badania idąc. Staraj się nie krzyżować nóg ani rąk. Oddychaj spokojnie i miarowo. Pogłębienie oraz wyregulowanie oddechu pozwala zwalczyć autosugestię i dekoncentrację a także zapobiega błędom w pracy radiestezyjnej. Nie śpiesz się wykonując ćwiczenia z wahadłem. Śpiesząc się, nie uzyskasz poprawnych wyników. Jeśli czujesz się zmęczony, odłóż wahadło i odpocznij, a dopiero jak zregenerujesz siły, przystąp do ćwiczeń.
Wybór wahadła do pierwszych ćwiczeń
Do podstawowych ćwiczeń radiestezyjnych dla początkujących najlepiej nadaje się proste, drewniane wahadło. Najlepsze jest wahadło spiczaste, pomalowane na czarno. Jeśli jednak do pierwszych ćwiczeń nie będziemy dysponować gotowym, profesjonalnie wykonanym wahadłem, możemy je sporządzić samodzielnie. Używamy do tego zużytego bezpiecznika elektrycznego. Skierowujemy go spiczastym wierzchołkiem ku dołowi. Cienkim szydłem robimy z obu stron otwory w blaszkach bezpiecznika oraz przeciągamy przez nie bawełnianą nitkę. Po przeciągnięciu zawiązujemy na nitce (przed blaszkami) supełki z obu stron, aby bezpiecznik nie suwał się po niej. Nitka winna mieć ok. 25–35 cm. Pamiętajmy, iż w radiestezji używany przyrząd nie pełni decydującej roli. Wahadło, choćby wykonane z najdroższego kruszcu, samo nie będzie się poruszało. Pomiaru dokonuje zawsze człowiek, który potrafi wyćwiczyć w sobie umiejętność rejestracji niewidzialnych energii występujących w jego otoczeniu. To samo dotyczy sposobu odczytywania ruchów wahadła. Człowiek trzymający w ręku wahadło odbiera sygnały płynące z podświadomości, a w niektórych specyficznych sytuacjach też z nadświadomości. One właśnie powodują mimowolne drgania rąk przekładane na język ruchów wahadła.
Do rozpoczęcia przygody z radiestezją przyda Ci się odpowiednie wahadło.
Znalezienie własnej długości fali
Pracę z wahadłem zaczynamy od lekkiego uderzenia go o brzeg stołu, ścianę lub jakiś mebel. Tak też kończymy pracę z wahadłem. Podczas pomiarów przy pomocy wahadła mamy do czynienia z różnymi energiami. Poprzez lekkie stuknięcie wahadła następuje jego oczyszczenie. Potrzebne to jest zarówno przed pracą z nim, jak i po. Pamiętajmy, aby zawsze w ten sposób zaczynać i kończyć nasze ćwiczenia.
Pierwszym krokiem, po rozładowaniu wahadła poprzez lekkie uderzenie, jest znalezienie własnej długości fali do pracy wahadlarskiej, czyli miejsca na nitce, w którym będziemy trzymali wahadło. W tym celu bierzemy lewą ręką wahadło tak, aby nitka zwisała w dół. Pod nitkę podkładamy prawą dłoń otwartą ku górze. Następnie układamy w niej nitkę wahadła w ten sposób, aby uniknąć jej poplątania. Zamykamy i obracamy dłoń do dołu. Kciukiem oraz palcem wskazującym prawej ręki chwytamy nitkę tuż przy zawieszeniu wahadła, natomiast pozostałymi palcami chowamy ją w dłoni. Wahadło trzymamy w odległości 2–3 cm nad otwartą lewą dłonią. Prawą rękę, trzymającą wahadło, zginamy w nadgarstku i podobnie jak łokieć skierowujemy w dół. Rozluźniamy mięśnie, koncentrujemy się na czynności znalezienia najwłaściwszego dla nas miejsca do trzymania wahadła. Nastawiamy się na bierne oczekiwanie:
- w jakiej pozycji wahadło zacznie najlżej poruszać się w naszej ręce?
- gdzie znajduje się punkt na nitce odpowiadający długości naszej fali?
Powoli przesuwając palec wskazujący i kciuk prawej ręki wydłużamy zawieszenie wahadła. Zbliżając się do właściwego miejsca na nitce, wahadło zaczyna oscylować. W miarę wydłużania nitki natrafimy na punkt, w którym wahadło przejdzie do obrotów kołowych. W owym punkcie zawiązujemy węzełek na nitce, a jeśli wahadło posiada kolorowy koralik do zaznaczania długości fali radiestety, przemieszczamy go po nitce do danego punktu. Taki punkt będzie stałym miejscem, w którym będziemy trzymali wahadło. Ćwiczenie powtarzamy, aby upewnić się czy rzeczywiście znaleźliśmy najwłaściwsze miejsce na nitce. Może się zdarzyć, iż wahadło w więcej niż jednym miejscu „chodzi” lekko. Wówczas porównujemy kilka punktów przy założeniu: w punkcie odpowiadającym naszej długości fali wahadło obraca się najintensywniej. Właśnie owe miejsce na nitce zaznaczamy. Znalezienie owego miejsca nie tylko potwierdzi nasze zdolności radiestezyjne, ale i wskaże długość fali własnej.
Konwencja ruchów wahadła
Do naszych ćwiczeń z wahadłem powinniśmy wybrać spokojne miejsce, w którym łatwo o skupienie uwagi i koncentrację. Pierwsze ćwiczenia wykonujemy siedząc z wahadłem przy biurku lub przy stole. Rękę z wahadłem trzymamy w powietrzu. Możemy też łokieć prawej ręki oprzeć na stole, a lewą położyć na biurku. (Osoby leworęczne niech doświadczalnie sprawdzą, w jakiej ręce powinny trzymać wahadło, aby było to dla nich wygodniejsze.) Spróbujmy, w jakiej pozycji ruchy naszego wahadła są swobodniejsze. Lewą ręką będziemy dotykali badanego przedmiotu. Po ćwiczeniach w pozycji siedzącej spróbujmy pracować z wahadłem w pozycji stojącej. Pamiętajmy o wyprostowaniu kręgosłupa i rozluźnieniu mięśni.
Najpierw musimy poćwiczyć krążenia wahadła. W radiestezji niezwykle ważną rzeczą jest ustalenie już od pierwszego ćwiczenia swojej własnej konwencji, a więc umówienie się jak gdyby z wahadłem, co będą wyrażać jego poszczególne ruchy i jak należy je interpretować. Przyjmuje się na ogół, że ruch zgodny ze wskazówkami zegara będzie oznaczał odpowiedź: tak, a przeciwny do ruchu wskazówek zegara odpowiedź: nie. Nadajmy wahadłu ruch oscylacyjny. Spróbujmy zadać pytanie, na które znamy odpowiedź. Najpierw pytanie na: tak, a potem pytanie na nie. Powiedzmy, że ktoś lubi zupę pomidorową. Zadajemy pytanie: czy lubię zupę pomidorową? Wahadło z oscylacji winno przejść do krążenia zgodnie ze wskazówkami zegara, bo taki ruch przyjęliśmy, gdy odpowiedź będzie brzmiała: tak. Z kolei ktoś stanowczo nie lubi np. kaszanki. Zadajemy więc pytanie: czy lubię kaszankę? Jeśli odpowiedź brzmi: nie, wahadło winno przejść od oscylacji do obrotów przeciwnych do wskazówek zegara, czyli według ustalonej wcześniej konwencji. Ruchy koliste wskazują jednoznaczną odpowiedź na tak lub na nie. Ruchy eliptyczne wskazują na odpowiedź mniej pewną: nie całkiem, trochę, niekiedy itp. Z kolei bezruch wahadła mówi o braku odpowiedzi lub o źle postawionym pytaniu. Można ustalić dowolną konwencję ruchów. Nie powinno się jej jednak potem zmieniać. Osoby, które przyzwyczaiły się do innej konwencji, mogą pozostać przy wyuczonej wcześniej interpretacji wskazań wahadła, jeśli stosowana jest ona przez nie od dawna i daje prawidłowe wyniki w pracy radiestezyjnej. Jeśli te warunki nie są spełnione, warto zadać sobie nieco trudu i przyzwyczaić się do podanej wyżej konwencji, którą stosuje większość radiestetów. Ta sama uwaga dotyczy osób leworęcznych.
Powtórzmy poprzednie ćwiczenie, pytając o różne rzeczy i obserwujmy ruchy wahadła. Najpierw pytania winny dotyczyć kwestii, w których znamy odpowiedź na pytanie, a następnie spraw, co do których nie znamy odpowiedzi, ale możemy je łatwo sprawdzić i zweryfikować. Pamiętajmy, że pytania trzeba redagować w ten sposób, aby wahadło mogło odpowiadać tak lub nie. Gdy zakodujemy już sobie sposób odpowiadania poprzez wahadło, możemy przejść do innych ćwiczeń. Ważna jest wola bierna, nastawienie się na odbiór. Inaczej można zmusić wahadło do różnych ruchów i wyniki nie będą miarodajne.
Poznaj nowatorskie spojrzenie na radiestezję, posługiwanie się różdżką i wahadełkiem. Sięgnij do książki Tomasza Sitkowskiego Wahadełko a radiestezja – nowe spojrzenie. Praktyczne wykorzystanie wahadlarstwa.
Bhp pracy z wahadłem
Ważną kwestią dla zachowania zdrowia radiestety jest bezpieczeństwo pracy i odpromieniowanie organizmu po pracach radiestezyjnych. Ważne jest regularne przeprowadzanie pomiaru poziomu własnej biowitalnośći (skala Bovisa) oraz wrażliwości radiestezyjnej. Nie pracujmy z wahadłem na ciekach dłużej niż 20 minut. Po tym czasie zróbmy przerwę. Zregenerujmy się i odpromieniujmy organizm. Odpromieniowanie należy przeprowadzić w miejscu neutralnym. Jeśli pracujemy w terenie, poszukajmy do tego celu drzew. Przez dotknięcie drzew odprowadzamy szkodliwą energię, a pobieramy korzystną. Jeśli pracujemy w budynku, to przemyjmy ręce od łokci w dół bieżącą wodą. Zalecane jest też przemycie twarzy, a jeśli to możliwe – wzięcie prysznica.
Aktywna imaginacja jest ważnym składnikiem wielu współczesnych systemów terapeutycznych i również przez radiestetów może skutecznie zostać wykorzystana dla poprawy bezpieczeństwa i higieny pracy. Obrazowe wyobrażenie jest również pomocne do zabezpieczenia przed promieniowaniem geopatycznym. Tworzymy mentalne blokady przed szkodliwym promieniowaniem. Wytwarzamy w naszej wyobraźni obraz siebie w otoczce ochronnej podczas pracy z wahadełkiem. Wyobrażamy sobie, iż owa otoczka przepuszcza jedynie nieszkodliwe emisje. Wówczas promieniowanie geopatyczne podczas diagnozy radiestezyjnej pracy jest odbijane przez naszą mentalną osłonę ochronną. Warto podczas radiestezyjnego badania pracować wykorzystując następujące sugestie: „otacza mnie kryształowa powłoka, która osłania mnie. Szkodliwe promieniowanie jest odbijane przez nią. Odbieram sygnały, gdzie występuje poszukiwane promieniowanie, nie absorbując przy tym szkodliwego promieniowania do organizmu.”
Źródło: Leszek Matela, ABC wahadła. Radiestezja w praktyce.
